Marjolein Landman

Dwalend door stedelijke landschappen, van New York tot Tokio, van Hongkong tot Tilburg, speurt Marjolein Landman (Tilburg – 1973) naar de schoonheid van verval en destructie. Felle kleuren, de schitteringen die weerspiegelen of de duisternis van olie- en teerresten.

Daarenboven wordt ze gefascineerd door de dynamische ruimten tussen de bouwwerken die oprijzen, waar het menselijke leven zich op vele manieren manifesteert.

Ze schotelt de kijker een kleur- en lijnenspel voor opgebouwd beton, modder, fluorescerende, waterige en olieachtige tinten die elkaar aflossen en besmeerd, bemorst en bedropen zijn. De meeste handelingen zijn direct weer vervaagd of gedeeltelijk overgeschilderd. De ondergrond is bedwongen met krassen, lijnen en balken. Landman richt met deze lijnen een verweerd niemandsland in als een landschapsarchitect.

Zowel Landman’s kleurgebruik als de sporen die zij op het doek achterlaat verwijzen naar de esthetiek en kunstmatigheid van gecultiveerde landschappelijkheid en de grootstedelijke ruwte.